Carbidschieten is een traditie op Oudejaar in delen van het noorden, oosten en zuiden van Nederland: ‘carbidbussen‘ laten knallen om de boze geesten voor het nieuwe jaar te verjagen. Melkbussen worden van stal gehaald om als kanon te dienen: een brandbaar goedje, carbid, wordt erin gestopt en ontstoken: het deksel schiet er met een harde knal vanaf en vliegt door het luchtruim. Hoe groter de bus, hoe harder de knal: dat kan ook door te experimenteren met de hoeveelheid carbid en hoe lang het goedje wordt aangestoken.
Carbid (calciumcarbide) is een vaste stof, gemaakt door ongebluste kalk (calciumoxide) te verhitten met koolstof (kool, cokes). Het wordt in de melkbus een beetje nat gemaakt met speeksel of water. Daarna gaat de bus op slot met een bal of een deksel. Het zich vormende ethyn wordt door een klein ‘zundgat’ ontstoken en ontploft met een knal.
Veel gemeente carbidschieten toe, mits er een vergunning is aangevraagd. De dreunen zijn in de verre omgeving te horen. De Germanen knalden erop los tijdens hun joelfeest (ook de oorsprong van de oliebol), als ze vierden dat de kortste dag van het jaar voorbij was. De dorpssmid gebruikte carbid om te lassen en van 1900 tot 1945 diende de carbidlamp als fietsverlichting.
In het zuiden wordt het ook bij de avond van de ondertrouw gedaan, in België met bruiloften. Andere namen zijn: losschieten (in Brabant), melkbusschieten, pulleschieten en carbuurschieten (in België).
Lees ook:Carbidschieten op Oudjaar
Lees ook:Carbidschieten rond de jaarwisseling
Lees ook:Carbid schieten op Oudejaar
Lees ook:Carbidschieten rond de jaarwisseling
Lees ook:Carbidschieten op en rond oudjaar