Rond de jaarwisseling (2012: klik hier) is carbidschieten traditie op sommige plekken in het noorden, oosten en zuiden van het land: melkbussen laten knallen, om de boze geesten voor het nieuwe jaar te verjagen. De dreunen zijn in de verre omgeving te horen. De Germanen knalden er op hun joelfeesten op los, als ze vierden dat de kortste dag van het jaar voorbij was. De dorpssmid gebruikte carbid om te lassen en van 1900 tot 1945 diende de carbidlamp als fietsverlichting. Net als bij de vreugdevuren denken gemeente er verschillend over: verbieden, gedogen of toestaan op speciaal ingerichte terreinen.
In het zuiden wordt het ook bij de avond van de ondertrouw gedaan, in België met bruiloften. Andere namen zijn: losschieten (in Brabant), melkbusschieten, pulleschieten en carbuurschieten (in België) Een melkbus dient als soort van kanon: een brandbaar goedje, carbid, wordt erin gestopt en ontstoken: het deksel schiet er met een harde knal vanaf en vliegt door het luchtruim. Hoe groter de bus, hoe harder de knal, dar is de kunst: dat kan ook door te experimenteren met de hoeveelheid carbid en hoe lang het goedje wordt aangestoken. Carbid (calciumcarbide) is een vaste stof, gemaakt door ongebluste kalk (calciumoxide) te verhitten met koolstof (kool, cokes). Het wordt in de melkbus een beetje nat gemaakt met speeksel of water. Daarna gaat de bus op slot met een bal of een deksel. Het zich vormende ethyn wordt door een klein ‘zundgat’ ontstoken en ontploft met een knal.
Lees ook:Carbidschieten op Oudjaar
Lees ook:Carbidschieten rond de jaarwisseling
Lees ook:Carbid schieten op Oudejaar
Lees ook:Carbidschieten op Oudejaarsdag: een knalharde, niet ongevaarlijke traditie
Lees ook:Carbidschieten op en rond oudjaar