Rond de jaarwisseling is carbid schieten in het noorden, oosten en zuiden van het land traditie (2012: klik hier): melkbussen laten knallen, om de boze geesten voor het nieuwe jaar te verjagen. De dreunen zijn in de verre omgeving te horen. De Germanen knalden erop los als ze vierden dat de kortste dag van het jaar voorbij was: op hun joelfeesten. De dorpssmid gebruikte carbid om te lassen en van 1900 tot 1945 diende de carbidlamp als fietsverlichting. Net als bij de vreugdevuren tijdens de jaarwisseling, is willekeur troef: de ene gemeente verbiedt carbid schieten, de andere gedoogt het of staat het toe op speciaal daarvoor ingerichte terreinen.
In het zuiden wordt het ook bij de avond van de ondertrouw gedaan, in België met bruiloften. Andere namen zijn: losschieten in Brabant, melkbusschieten, pulleschieten en carbuurschieten in België) Een melkbus dient als het ware als kanon: een brandbaar goedje, carbid, wordt erin gestopt en ontstoken: het deksel schiet er met een harde knal vanaf en vliegt door het luchtruim. Hoe groter de bus, hoe harder de knal.
Date kunst is het is om zo hard mogelijk te knallen: dat kan ook door te experimenteren met de hoeveelheid carbid en hoe lang het goedje wordt aangestoken. Carbid (calciumcarbide) is een vaste stof, gemaakt door ongebluste kalk (calciumoxide) te verhitten met koolstof (kool, cokes). Het wordt in de melkbus een beetje nat gemaakt met speeksel of water. Daarna gaat de bus op slot met een bal of een deksel. Het zich vormende ethyn wordt door een klein ‘zundgat’ ontstoken en ontploft met een knal.
Lees ook:Carbidschieten rond de jaarwisseling
Lees ook:Carbidschieten rond de jaarwisseling
Lees ook:Carbidschieten op Oudjaar
Lees ook:Carbidschieten op Oudejaarsdag: een knalharde, niet ongevaarlijke traditie
Lees ook:Carbidschieten op en rond oudjaar