Het Gala van de Nederlandse Film in de Utrechtse Stadsschouwburg had gisteren als slotavond het hoogtepunt van het Nederlands Film Festival (2012: klik hier) moeten zijn. Zou je toch verwachten, als kijker voor de buis. Het werd een knullige schertsvertoning. Een Oscaruitreiking op Madurodam-formaat. Een gala met Hollandse klompen in de klei. Het was het allemaal nèt niet, daar op dat gala. De openingsdans was van een knulligheid: dat had menig amateur-balletschool beter gedaan. Filmpjes van genomineerden bleven steken. Muziekjes die gasten tijdens hun entree moesten begeleiden, waren véél te kort. Wordt zo’n gala – toch goed voor een miljoen-of-wat kijkers, überhaupt een beetje degelijk gerepeteerd?
Vragen waren niet leuk en vraaggesprekjes bleven steken in prietpraat. Twee Nederlanders die over de grens furore hebben gemaakt en als gast genomineerden kwamen aankondigen, werd gevraagd ‘of ze ooit nog in eigen land zouden willen spelen’. Dat ‘wilden ze dolgraag’: natuurlijk, je denkt toch niet dat ze dat in het hol van de leeuw zouden durven ontkennen. Waarschijnlijk wisten ze na afloop niet hoe snel ze uit dit kikkerland weg moesten komen. De kiekjes op de ‘rode loper’ waren knullig, dankspeeches bleven steken in oubolligheid en de outfitjes waren het ook al nèt niet: die leken nogal eens uit de kleedkist van zolder geplukt.
Er was één hoogtepunt: het dankwoord van acteur Nasrdin Dchar. Hij won een Gouden Kalf voor de beste mannelijke hoofdrol in de film ‘Rabat’. ‘Ik ga niet huilen’, begon hij zijn speech. Dat deden zijn ouders en kompanen uit de film in de zaal even later wel. Onder luid applaus riep Dchar: ‘Ik ben een Nederlander met Marokkaans bloed. Ik ben een moslim en ik heb een Gouden Kalf in mijn handen.’ Nederland wordt geregeerd door angst, zei hij later in interviews. De staatssecretaris van Cultuur mocht ook een prijs uitreiken. Deze week schoffeerde hij het Nederlandse kunstbestel met een brief, waarin hij schreef dat instellingen hun laatste subsidie maar niet moeten gebruiken voor hun kunst, maar om die af te bouwen: bijvoorbeeld om er afvloeiingsregelingen mee te betalen.
Dieptepunt van de avond was acteur Peter Paul Muller. Hij kreeg een Kalf voor de beste mannelijke bijrol in de film ‘Gooise Vrouwen’, maar was er niet. Zijn regisseur nam de prijs in ontvangst en zei, dat hij niet van prijzen houdt: ‘Dat respecteer ik. Hij heeft gezegd dat ik het Kalf maar naar de kinderboerderij moet brengen.’ Holland op zijn smalst. Het summum van Nederland boerenkinkelland. Misschien moeten we in deze polderdelta niet bezuinigen op de cultuur, maar dergelijke gala’s maar gewoon afschaffen.
Lees ook:Uitreiking Gouden Kalveren 2010
Lees ook:Nothing Personal grote winnaar Gouden Kalveren
Lees ook:Nederlands Film Festival 2014 in Utrecht
Lees ook:Nederlands Film Festival 2017 – 20 t/m 29 september
Lees ook:Nederlands Film Festival 2013